عروسک قشنگمون

یک دختر شیرین زبون و پرانرژی و شنگول و سرحال داری که...

هر چی می خوایی پا به پایش بخندی و بازی کنه و سرگرمش کنی... کم میاری, هرچی می خوایی به فکر امرور و فردا و فرداهایش باشی... کم میاری, هرچی می خوایی به فکر آموزش و اصول درست تربیتی و روابط اجتماعیش باشی... کم میاری, هرچی می خوایی باهاش مثل بزرگها رفتار کنی و شخصیتش رو کاملا مستقل و مجزا در نظر بگیری... کم می یاری, هرچی می خوایی بایدها و نبایدها رو بهش تفهیم کنی تا خودش قدرت تصمیم گیری پیدا کنه.. کم می یاری, هر چی می خوایی برایش وقت بذاری و از باهم بودنها و باهم خندیدنها و باهم زمزمه کردنها و پروژه های مشترک داشتن هاتون لذت ببری ... کم میاری, تمام این فکرها رو کردی.. تمام این راهها رو رفتی... نه اینکه بی نتیجه باشه ولی اونی نیست که همیشه تو ذهنت تجسم می کردی...

وقتی دخملت هنوز صبح ها به وقت جدایی بی تابی میکنه تا تو برگردی... وقتی دردونه پرشرورت تا پاسی از شب تو چشمهای خسته و بی خوابت دنبال بارقه شادی و خنده می گرده وقتی کوچکترین اشتباهی تومحیط اطراف از چشمهای کنجکاو و ریزبین یکی یکدونه ات دور نیست تا به موقع و به جایش عینا بهش عمل کنه وقتی بعداز کلی دویدنها و قایم شدنها و پیدا شدنها و کشفیات تازه کردنها و... بدون توجه به نفسهای به شماره افتاده تو و عقربه های خستگی ناپذیر ساعت( که تو را هر لحظه برای انجام کارهای عقب افتاده ات نا امیدتر میکنن), عروسک بازیگوش هنوز خندون و پرانرژی رو دو تا پاهایش بالا و پایین می پره و میگه مامی: بازم,؛ بازم, دوباره... وقتی برای اینهمه پروژه های کوتاه و دراز مدتت کلی وقت کم میاری و هرروز از برنامه های پیش بینی شده ات بیشتر فاصله می گیری تازه می فهمی که چقدر کم آوردی... تازه می فهمی که باید سرعتت رو بیشتر کنی...

با همه اینها عروسک نازم, گوهر نابم... تو تنها دلیلی برای بودن و رفتن!